Radiohead - Creep , ne kadar huzur verici bir başlangıca sahip.
İnsanlar çok garip, birbirimizden bu kadar farklı oluşumuzu anlamıyorum çoğu zaman. Senle aynı fikirde olacağını düşündüğün biri bile nasıl bu kadar uzak olabilir senin görüşlerine. Yanlış işleyen bazı şeyleri düzeltmek ,çok minik şeyler bile olsa, nerdeyse imkansız olabiliyor- hele topluluk denebilecek çoklukta insan içeren gruplardayken... İnsanlara ne oluyor da doğru olarak gördükleri çözümler, cevaplar, davranışlar bu kadar zıt oluyor? Yetiştirilme tarzı, çevre, yaşadığın-büyüdüğün çevre? Bir şeyi eleştirirken neden çoğu zaman durum tatsızlaşır, tartışma çıkar ki. Olumlu eleştri vardır, olumsuz eleştri vardır; amaç düzeltmek, iyileştirmek. Sakin sakin konuşulsa karara varılsa? Yetkili biri varsa o X durumunun olamayacağını düzgünce anlatsa. "Biz bu işi çok yaptık bu böyle olacak" demek yerine sebeplerini açıklasa, karşıdaki bolca gerekçe gösterip yanıt beklerken. Tamam bilenlere saygı gösterirsin bir bildiği vardır dersin ama o bilen de seni geçiştirmeyip adam gibi açıklasa bi zahmet. İşini gücünü bırakıp bana iki kelime yazamayacak kadar üstün bir varlık değil ki? Ya da onu öyle üstün görenler var mı-varsa da o hangi hakla böyle bir üstünlüğü elde ediyor, üstünlükten kasıt büyük bir grubu yönetmek bile olsa bu karşılıklı konuşmaya ve beyin fırtınasına neden engel. Bilakis, tersi olmalıyken.
İnsanlar garip, kim bilir daha neler göreceğiz, yaşayacağız, tanık olacağız, sinirlenip hiç bir şey yapamayacağız, içimize atmak zorunda hissedeceğiz - artı sonsuz...
not: Bu yazı ben bir sorun yaşadıktan sonra değil, yaşanan bir sorunu gözlemledikten sonra yazılmıştır.
İnsanlar çok garip, birbirimizden bu kadar farklı oluşumuzu anlamıyorum çoğu zaman. Senle aynı fikirde olacağını düşündüğün biri bile nasıl bu kadar uzak olabilir senin görüşlerine. Yanlış işleyen bazı şeyleri düzeltmek ,çok minik şeyler bile olsa, nerdeyse imkansız olabiliyor- hele topluluk denebilecek çoklukta insan içeren gruplardayken... İnsanlara ne oluyor da doğru olarak gördükleri çözümler, cevaplar, davranışlar bu kadar zıt oluyor? Yetiştirilme tarzı, çevre, yaşadığın-büyüdüğün çevre? Bir şeyi eleştirirken neden çoğu zaman durum tatsızlaşır, tartışma çıkar ki. Olumlu eleştri vardır, olumsuz eleştri vardır; amaç düzeltmek, iyileştirmek. Sakin sakin konuşulsa karara varılsa? Yetkili biri varsa o X durumunun olamayacağını düzgünce anlatsa. "Biz bu işi çok yaptık bu böyle olacak" demek yerine sebeplerini açıklasa, karşıdaki bolca gerekçe gösterip yanıt beklerken. Tamam bilenlere saygı gösterirsin bir bildiği vardır dersin ama o bilen de seni geçiştirmeyip adam gibi açıklasa bi zahmet. İşini gücünü bırakıp bana iki kelime yazamayacak kadar üstün bir varlık değil ki? Ya da onu öyle üstün görenler var mı-varsa da o hangi hakla böyle bir üstünlüğü elde ediyor, üstünlükten kasıt büyük bir grubu yönetmek bile olsa bu karşılıklı konuşmaya ve beyin fırtınasına neden engel. Bilakis, tersi olmalıyken.
İnsanlar garip, kim bilir daha neler göreceğiz, yaşayacağız, tanık olacağız, sinirlenip hiç bir şey yapamayacağız, içimize atmak zorunda hissedeceğiz - artı sonsuz...
not: Bu yazı ben bir sorun yaşadıktan sonra değil, yaşanan bir sorunu gözlemledikten sonra yazılmıştır.
Yorumlar
Yorum Gönder